En dan ineens besef je je op een donderdagavond met op de achtergrond je Madonna cd vol jeugdsentiment, je vanille wierook,  flikkerende kaarsjes en nieuwste tijdschrift dat je misschien al lang gevonden hebt wat je soms zo wanhopig zoekt.

Supervrouw

Was het erger dan paaldansen in de Refter? Vroeg ze me toen ik haar vertelde over mijn helse bijbaantje van afgelopen maandag. Bijna, antwoordde ik met een zucht. Ik had mezelf weer eens ergens voor aangemeld, en waarvoor. Urenlang koukleumend in de kou bonnetjes verzamelen voor een supermarkt, interviews afnemen bij trouwe klanten van verschillende chocolademerken, frisdrank promoten, marketingbaantjes die allemaal tot mijn reportoire behoren. Superman spelen kan ik daar sinds gisteren ook aan toevoegen.

Om kwart voor vijf ’s ochtends was het de bedoeling dat we verzamelden in de stad. Bij aankomst vermeldde een mijn collega’s voor die dag al meteen een vallende ster te zien. Degenen die de dagen daarvoor ook al gewerkt hadden riepen daarop dat ze dan maar beter kon wensen dat ze naar huis moest, want erg zou het worden! Toen ze vervolgens zeiden dat we een half uur nodig hadden om ons om te kleden begon me iets te dagen. Ergens was het wel door mijn hoofd geschoten dat de pakjes er niet al te florisant uit zouden zien, maar een supermankostuum inclusief thermo-ondergoed en warmtezakjes die je in je sokken en handschoenen kon doen was toch wel echt het toppunt. Na me omgekleed te hebben voelde ik me net een opgesloten Michelinvrouw. Opgesloten ja, want toen ik vervolgens bij het eerste het beste tankstation naar de wc wilde had ik de hulp van een van mijn mannelijke collega’s nodig om uit mijn pak te komen. Dit leidde overigens tot veel dubbelzinnig gegrap van de vrachtwagenchauffeurs die daar net hun koffie aan het nuttigen waren. Na deze pitstop reden we door naar Utrecht, waar we in alle vroegte sleutelhangers en flyers uit gingen delen op een busstation. Uiteraard kwam ik daar meteen een oude vriendin tegen die ik vier jaar lang niet gezien had. Ik kon het niet laten haar aan te spreken, waarop ze me met een vragende blik aankeek: Aniek?? Misschien had ik beter mijn mond kunnen houden. Na het busstation was het de bedoeling dat we de hogeschool en universiteit binnenvielen, daar in tien minuten tijd zoveel mogelijk spullen uitdeelden en dan weer vertrokken voordat de conciërge ons het gebouw uit kon gooien. En als je denkt dat het niet erger kan worden, dat kon het wel. Tweede studentenstad was namelijk Nijmegen, mijn eigen vertrouwde stad. Onmiddellijk verstopte ik al mijn haar onder mijn muts en deed toch maar het bijgeleverde masker op om alle mogelijke herkenning te voorkomen. Collega’s volgden onmiddellijk mijn voorbeeld en spraken van sociale zelfmoord. Ook hier waren de laatste loodjes weer het zwaarst toen bleek dat we na elf uur werken  en inmiddels behoorlijk onderkoeld nog eens extra actief het busstation van Nijmegen mochten bemannen. Thuis aangekomen viel ik meteen 13 uur achter elkaar in slaap om vanmorgen met een fris hoofd mijn nieuwste promotiebaantje voor aankomend weekend af te zeggen; aardappelgratinpromotie. 

Impulsief

Morgenochtend om 4 uur gaat de wekker, omdat ik mag gaan flyeren in twee andere studentensteden zodat ik de laatste eindjes van de maand aan elkaar kan knopen, zodat ik ook de rest van december kan leven zoals ik dit weekend leefde; impulsief en intens.

Naar de sauna om te ontspannen, gevolgd door een avondje herinneringen ophalen met oud-huisgenoten, die ik ondanks mijn super mooie nieuwe stekje toch wel eens mis. Met het slaan van de klok brak Pauls drieentwintigste verjaardag aan, die we ondanks alle drankjes en de sleepover niet erg goed ingeluid hadden, miscommunicatie lag ten grondslag. Een lullig gevoel wat me de hele dag bleef bekruipen, het gevoel niet gedaan te hebben wat een vriendin betaamt te doen en wat bevestigd werd door een stilte aan de telefoon van mijn moeders kant nadat ze vroeg hoe mijn dag geweest was. Ineens was alles duidelijk, kocht ik een appeltaart, een zak ballonnen, linten, kaarsjes en nog een extra cadeautje en vertrok stiekem richting Brabant waar mijn vriend met zijn ouders en familie de rest van zijn verjaardag doorbracht. In de bus blies ik de ballonnen op en bevestigde ze op kunstige wijze aan mijn leren jasje. In het tuinpaadje om de hoek deed ik een poging de kaarsjes op de taart aan te steken, maar de wind had andere plannen. Eenmaal op de plek van bestemming opende zijn vader de deur. In eerste instantie wat schuchter gezien het tijdstip en het feit dat hij geen bezoek meer verwachtte, maar al snel enorm liefdevol. Een blik, die de rest van de avond niet meer van zowel zijn gezicht als het gezicht van mijn vriend verdween.

En dan vandaag een ontmoeting, die voelde als een blinddate, maar het vanuit mijn kant misschien niet helemaal was omdat ik haar al een paar maanden volg. Haar schrijven, haar leven, het inspireerde me. Ik had het gevoel dat we op elkaar leken, elkaar iets te bieden hadden en boven een warme chocolademelk in de Samson bleek dat voorgevoel meer dan te kloppen. Urenlang nonstop praten, herkenning en uiteindelijk overheerlijke sushi en een sundea-ijsje bij de Mac. De avond eindigde met een belofte, ik zou mezelf niet langer klein houden en gewoon weer gaan schrijven. Het laatste zetje wat ik nodig had.